Deze keer in het zonnetje de onvolprezen Wilma Spoorendonk. Het zijn vooral de vrijwilligers die niet altijd zichtbaar zijn die zo belangrijk zijn voor onze vereniging en geloof mij ze komen niet belangrijker dan deze kanjer.

Deze keer niet het traditionele vraag en antwoord spel maar gewoon het verhaal van Wilma en zo kennen wij haar ook met daarbij de wijze woorden op het einde.

Ik ben Wilma Spoorendonk, 64 jaar en al 42 jaar getrouwd met Ed Spoorendonk. Wij hebben 3 kinderen: Richard, Ronald en Nicky; allen bekend bij de Meervogels. Onze kinderen hebben via Meervogels hun partners ontmoet (respectievelijk Lindsey, Ilse en Terry) en daardoor zijn we ook in het rijke bezit van 6 kleinkinderen waarvan 4 nu bij Meervogels spelen.

Ed komt uit een familie van korfballers, die hun roots bij Meervogels hebben liggen en zo is het allemaal begonnen…..Ikzelf had niets met korfbal maar vond wel, omdat onze kinderen daar gingen spelen, dat ik me nuttig zou moeten en kunnen maken voor wat hand-en-span diensten. Het begon bij bardiensten en tijdens  die diensten hoor je ook het één en ander. Daarbij zijn bardiensten een goede manier om andere mensen te leren kennen.

Toen Ed allerlei kaderfuncties ging bekleden binnen de vereniging was het min of meer vanzelfsprekend dat ik ook een taak toebedeeld kreeg. Dat begon met Kledingverkoop. Eerst vanuit ons huis –daar kon ook gepast worden- en de voorraad werd op zolder opgeslagen. Naarmate de vereniging groter werd was dat geen optie meer en zijn wij gaan verkopen vanuit de Bestuurskamer.

Destijds liep er een erg enthousiaste vader –de meeste mensen kennen hem wel: Ruud Slootweg- die een hoop ideeën had voor onze jeugd buiten het korfbal om. Met hem en onze partners is de JEC weer in het leven geroepen. Het begon met een Sinterklaasfeest wat door gebrek aan capaciteit niet georganiseerd werd en gaandeweg zijn we gaan uitbreiden naar meerdere festiviteiten. Dit was een geweldige tijd voor ons als ouders. Wij hebben vele evenementen georganiseerd zoals de Sinterklaasfeesten, Kerstdiners, disco’s , Nacht van de Overgaande Pupillen, mini playback shows, speciale make-up avonden voor de meisjes, Midwinterfeest, welpendag, Love Party , spandoeken maken op de woensdagen voor belangrijke wedstrijden of schminken bij ons eerste in de Veur.

Ik ben er vast een aantal vergeten maar wat hebben wij een lol gehad bij alle voorbereidingen. Al deze feesten werden druk bezocht. Helaas is dit tegenwoordig anders, maar dat is de tijd zullen we maar zeggen. Na enkele jaren, toen onze kinderen groot genoeg waren en steeds met de voorbereidingen meegeholpen hadden, hebben wij het aan hen overgedragen. Gelukkig wilden zij dat graag en er kwam een JEC van een jongere generatie met een andere kijk op de zaken. Dat ging prima.

In de tussentijd doorliep Ed heel veel kaderfuncties binnen de vereniging en op een gegeven moment, Ed zat toen als ‘Commissaris Algemene Zaken’ in het Bestuur, was er met spoed iemand nodig die de Ledenadministratie ging doen. En ja, als je zo dicht bij het vuur zit…….Dat doe ik nu nog steeds –samen met Ed voor de contributiezaken- en met plezier. Inmiddels, schat ik, al zo’n jaar of twintig.

Meervogels betekent voor ons best veel, ook nu er een aantal van onze kleinkinderen zijn gaan spelen. We hebben er altijd met veel plezier rondgelopen hoewel dat wel een poosje wat minder is geweest als gevolg van wat probleempjes die Ed had ‘op het bestuurlijke vlak’ laten wij maar zeggen. Tegenwoordig gaan wij alleen nog om naar de kleinkinderen te kijken als wij een weekend in Zoetermeer zijn. Wat ik in de loop der tijd wel gemerkt heb is dat de ouders minder betrokken zijn bij de vereniging, En dat vind ik best jammer.

Ik heb geen bucket list, dat vind ik een raar begrip. Mijn stelling is:  als je iets heel graag wil, doe het dan nu en stel het niet uit tot morgen.